Je winkelwagen is momenteel leeg!
Maar liefst twaalf jonge vogelaars gingen met een aantal ouders en begeleiders op pad naar het ringstation in Klarenbeek om de kunst van het vogels ringen van dichtbij te leren kennen. Het was koud en het weidse landschap was zonovergoten.
Vogelexperts Steven de Bie en Remke van Rijswijk verwelkomden ons op het erf van een woonboerderij met een kernachtig verhaal over hoe belangrijk geringde vogels zijn voor het vogelonderzoek in Nederland. Daarbij diende een reeds geringd koolmeesje als voorbeeld. Het meesje onderging niet geheel lijdzaam de behandeling, want hij pikte Steven nog even stevig in zijn vingers voor hij wegvloog.
Vervolgens volgden de jonge vogelaars Steven in zijn voetsporen, toen hij voorstelde de netten op gevangen vogeltjes te inspecteren. Overal in de omringende graslanden stonden de netten opgesteld en klonk hier en daar uit een boxje aanlokkelijk vogelgezang. De in de netten verstrikt geraakte vogeltjes werden heel voorzichtig uit de netten gehaald en in een stoffen zakje gedaan. Daarna was het een mooie optocht van kinderen met een wiebelend zakje in de hand…
De schuur bleek ingericht als onderzoeksruimte. De zakjes werden aan haakjes gehangen en één voor één ontdaan van de vogeltjes. Ademloos keken de kinderen toe hoe ze onder de loep werden gelegd en de leeftijd werd bepaald aan de hand van de lengte van de vogelvleugeltjes. Ze zagen ook hoe gekeken werd naar het opgebouwde buikvet en hoe de vogels ondersteboven in een kokertje werden gewogen. En dan kwam de tang en werd een ringetje met een nummer om het vogelpootje geknepen. Nauwkeurig werden ook alle gegevens in een schrift vastgelegd. Daarna mochten de vogels hun vrijheid weer tegemoet vliegen.
Bijzonder was de vangst van een goudhaantje. Steven aaide het vogeltje over het gekleurde kruintje en liet zien hoe je aan het oranje of gele bandje kunt bepalen of het een mannetje of een vrouwtje is. Ondertussen ben ik weer vergeten wie wat was.
De kinderen stonden muisstil om Steven heen gedromd en sommigen op hun tenen om maar niets van zijn handelingen te missen. Sommigen schreven de bevindingen in hun opschrijfboekje.
De tweede ronde langs de netten leverde nog weer een goede vangst op; de kinderen gunden zich nauwelijks de tijd om even te pauzeren onder het genot van een beker appelsap. En ai, wat jammer dat de tijd gevlogen was want de klok gaf 11 uur aan en om de wachtende ouders niet teleur te stellen, vertrokken we toch maar op tijd terug naar de Kaardebol. Iedereen reageerde opgetogen en enthousiast en Steven nodigde de groep uit om in het voorjaar nog eens te komen kijken bij het ringen van de vogels die uit het zuiden terugkeren van het overwinteren.
