Je winkelwagen is momenteel leeg!
Bij onze eerste excursie van het schoolseizoen ’22/’23 fietsten we met z’n tienen (inclusief twee nieuwe Jonge Vogelaars en twee begeleiders) goed gemutst en lekker opvallend in gele hesjes, in colonne naar de startplek van het klompenpad in de Stokebrandsweerd. Nog niet eens aangekomen zagen we vanaf de dijk aan de oever van een nevengeul twee witte reigers met hun lange zwarte poten doodstil in het water staan, om dan weer traag langs de oever te waden. De vraag waarom witte reigers zilverreigers genoemd worden en grijze reigers blauw, bleef onbeantwoord. Een miezerregentje vergezelde ons, maar dat nam niet weg dat we in een opgetogen stemming het veld introkken. Helaas niet geheel waterbestendig zoals wilde eenden, krakeenden en ganzen, die zichzelf elke dag weer van top tot teen invetten.
Struinend door het natte grasland hoorden we in de struiken koolmezen en pimpelmezen. Er zat ook een tjiftjaf te tjiftjaffen. In de verte spotten we houtduiven op een hoge paal, een zwarte kraai en nog verder weg langs de oever van de Ijssel aalscholvers in de takken van een boom.
Een troep boerenzwaluwen zwermde langs; misschien waren ze al op weg naar het warme zuiden.
Onze kinderen zwermden ook uit. Sommige kinderen klauterden behendig over de stenen naar de oever van de IJssel die daar in de diepte lag. Verbazingwekkend hoe goed dat ging. Andere kinderen speurden naar bloeiende planten en andere natuurfenomenen; van geurloze kamille tot geel gestreepte huisjes van slakken en van hoe de slakken uit hun huisje te lokken tot kleurige stenen en wat zich daar misschien onder bevond. Eén van de kinderen weerstond maar net de verleiding om met een flinke sprong in een verse koeienvlaai te belanden. Af en toe werd nog even de verrekijker geheven, maar de regen werd steeds heftiger en wij werden steeds natter.
Het was bijna half 11 toen we het besluit namen toch maar gauw de regen en de uiterwaarden achter ons te laten en een droge plek te zoeken op de Kaardebol. Daar aangekomen was het een knus samenzijn onder grote groene parasols, met eten en drinken en met het raden van vogelgeluiden uit het vogelgeluidenboek. We maakten onze vogellijst compleet en daar was dan toch nog de beheerder van de Vlinderkas, die ons uitnodigde om in de warme kas weer warm te worden en op te drogen. Bij een kacheltje nota bene.
Extra leuk was het toen we het laatste kwartier door mochten brengen bij de prachtige vlinders in de vlinderkas! Opmerkelijk vonden we het als begeleiders hoe vrolijk de kinderen bleven bij zoveel kou en nattigheid. De nieuwe kinderen twijfelden ook geen moment bij de vraag of ze nog eens mee wilden: ‘ja, leuk!’
De ochtend wordt afgesloten met een quiz, gezamenlijk nagekeken en de punten van de juiste antwoorden opgeteld. De twee kinderen met de hoogste score nemen hun prijzen in ontvangst. Een boekje over de dieren op het erf en een stapel natuurtijdschriften. Voor iedereen is er een vogelringetje als aandenken aan dit bijzondere vogelevenement. Ook de ringers krijgen een aandenken als dank voor hun geweldig leuke vogelringpresentatie en betrokkenheid bij de kinderen. Bij het afscheid maken de ringers de kinderen en begeleiders nog even extra enthousiast door ze uit te nodigen voor een ringbijeenkomst in de herfst wanneer de vogels weer gaan trekken. Dan mogen de vogels gelokt worden met voer en vogelzang en zijn er nog meer soorten te bewonderen.
